Voor ons volgend reisdoel zoeken we het niet te ver, we steken het Kanaal over naar Wales een regio van het Verenigd Koninkrijk, 21.000km² groot, 2700km kust, 3miljoen inwoners, een eigen vlag, een spiksplinternieuw parlement dat ingehuldigd werd in 2006, en officieel tweetalig, Engels en Welsh, een taal die qua schrijfwijze en uitspraak voor leken het best kan omschreven worden als een nachtmerrie.
We worden opgepikt door een grote comfortabele bus van Carolus Premium tours en we maken kennis met onze chauffeur van dienst, Marc en de dame die ons doorheen Wales zal gidsen, Hilde. We rijden via Calais en de Chunnel, met een overdaad aan prikkeldraad boven op de hoge afsluitingen, politie te voet en te paard overal, is het een plek die een grimmige sfeer uitstraalt.
De bus wordt in een afgesloten wagon gestuurd, voor en achter de bus gaan er rolluiken dicht, niet ideaal voor mensen met claustrofobie maar gelukkig duurt de ganse rit door de tunnel maar een kleine 30 minuten, en dan zijn we in Folkestone. Hier rijden ze links en moeten we ons uurwerk een uur terug draaien.
De grote ringweg rond Londen en de M4 zitten eivol maar rond 16h30 rijden we over de grote hangbrug die Engeland verbindt met Wales, over de rivieren Severn en Wye en dan zijn we in Cardiff de hoofdstad van Wales of zoals ze dat in het Welsh zeggen Cymru (zeg ”kemri”) en ons hotel voor vanavond.
De zonneschijn waarmee we gisteren arriveerden heeft plaats gemaakt voor het meer normale weer van Wales, het is grijs en bewolkt.
De industriële revolutie en de mijnbouw brachten veel werkgelegenheid voor de mijnwerkers en fortuinen voor de mijnuitbaters en Cardiff werd een belangrijke haven voor de uitvoer van grondstoffen tot in 1980 veel kolenmijnen sloten en het havengebied verkommerde. Dat havengebied is vandaag aan een heropstanding bezig als hippe buurt met veel nieuwe kantoorgebouwen en het nieuwe parlement.
We beginnen ons bezoek aan Cardiff te voet, we wandelen door het
oude gedeelte naar Cardiff Castle. De Romeinen bouwden hier een fort, waarvan sommige muren nog zichtbaar zijn en de Normandiërs van Willem de Veroveraar bouwden het verder uit tot een versterkte burcht. In de 18e eeuw kwam het in handen van de Familie Bute die met steenkool steenrijk werden en er hun residentie en
zomerverblijf van maakten en het uiteindelijk in 1947 aan de stad Cardiff schonken. Echt gezellig zijn de overdadig versierde
vertrekken niet maar als toeristische attractie is het in ieder geval een schot in de roos.
Dan rijden we naar de
havenkant voor een bezoek aan het gloednieuwe Parlementsgebouw, veel hout en veel glas met een grote tribune waar het publiek de debatten en het geruzie van de parlementariërs goed kan volgen. Na de lunch daar aan de waterkant brengen we een bezoek het
Nationaal Museum van Wales. Prachtige collectie, van schilderijen en beeldhouwwerken tot skeletten van dinosauriërs en een indrukwekkende afdeling over de 1st Wereldoorlog. Dan zetten we koers over de M4 naar onze volgende bestemming LLanelli voor de volgende 2 nachten.
Als om te bewijzen dat het ook anders kan schijnt de zon en is er veel blauwe lucht te zien tussen de wolken. We rijden vandaag naar Sint David, het kleinste stadje van de UK, langs het
Pembrokeshire Coast National Park ook gekend als ”Little England Beyond Wales” omdat dit gebied voor het grootste deel specifiek Engelstalig is en sedert honderden jaren een typische Engelse cultuur heeft. We gaan er de
kathedraal bezoeken, het imposante restant van het
klooster dat er in de 6e eeuw gebouwd werd. Het werd een bedevaartsoord in de 12e eeuw voor Saint David de
patroonheilige van Wales waarbij twee bedevaarten naar hier gelijk werd gesteld met één bedevaart naar Rome en drie bedevaarten gelijk aan één naar Jerusalem of hoe het religieus toerisme ook toen al werd gepromoot. Of het nu nog veel zielenheil oplevert is niet duidelijk maar de kathedraal, het stadje en de omgeving is alleszins de moeite waard om te bezoeken.
We
picknicken met zicht op het machtige
Pembroke Castle aan de rivier de Cleddau en rijden dan naar het kuststadje Tenby. Mooi zandstrand en duidelijk populair als
vakantiebestemming.
We rijden verder naar
Laugharne, ook daar staat een kasteelruïne maar hier zijn we voor het bezoek aan de plek waar de Welshe dichter
Dylan Thomas zijn laatste levensjaren doorbracht. Hij wordt algemeen beschouwd als een van de belangrijkste dichters van de 20e eeuw. Als schrijver was hij was geniaal, maar werd net geen 40 en dronk zich dood. ”I’ve had 18 straight whiskies, I think that’s the record” is zijn bekende gezegde de avond dat hij stierf.
Het is bewolkt en er staat een strakke wind. Het Welsh weer heeft ons ingehaald en het miezert.
We rijden naar het noorden langs kleine, smalle, kronkelende wegen door een
glooiend landschap met veel groene weiden waarop talloze schapen grazen. De industrie is hier ver weg.
Elan Valley, ook wel het
Welsh Lake District genoemd, werd eind 19e eeuw het toneel van uitgebreide werken door de bouw van vijf stuwmeren om het 70miles verder gelegen Birmingham van drinkwater te voorzien. De bouw van de
stuwdammen begon in 1894 en het geheel werd ingehuldigd in 1904 door Koning Edward VII. Niet onverwacht werd dit gebied uitgekozen want het ligt niet alleen hoger dan Birmingham maar het geniet ook van de meeste regenval per jaar. Wij toeren doorheen het gebied en genieten van de diverse
panorama’s die zich aandienen. Hier en daar ziet men nog in de heuvels restanten van verlaten koper mijnen als relieken van voorbije glorie.
Ietwat ironisch, in dit zo goed als boomloze landschap staat die ene boom waarvan een dikke tak is afgebroken en de smalle weg voor onze bus
versperd. Gelukkig is er nog voldoende mankracht aanwezig onder de busreizigers die met de hulp van 2 vissers de weg kunnen vrij maken.
Na de lunch in een lokaal hotel bezoeken we de Mynach Falls en de
Devil’s Bridge, drie bogen onder mekaar waarbij de onderste boog door de duivel himself zou zijn gebouwd. Redelijk
steile wandelweg met veel trappen en mooie uitzichten op de waterval.
Verder naar het noorden komen we in het Snowdonia National Park, maken nog een technische stop aan de Llechwedd slate caverns, een verlaten leisteengroeve en dan maken we onze opwachting in ons hotel in Conwy.
Het regent en vandaag staat een bezoek op het programma aan de
Bodnant Gardens volgens de toeristen foldertjes één van de meest spectaculaire en drukst bezochte tuinen van Groot-Brittannië. Henry Davis Pochin, een industrieel begon er mee in 1874 en vijf generaties na hem zetten de traditie verder. Heel mooie tuin, je loopt er met gemak een paar uur in rond maar met een beetje zon was het allicht nog mooier geweest. Terug naar het hotel voor de lunch en in de namiddag bezoeken we het stadje Conwy. Het blijft miezeren. Het kasteel en de stadsmuren werden gebouwd tussen 1283 en 1289 door King Edward I en zijn Unesco Werelderfgoed. Op de kade aan de waterkant staat het
smalste huisje van Groot Brittannië 3.05m x 1.8m en dat was bewoond tot in 1900 en is nog steeds eigendom van de afstammelingen van de laatste bewoner, een man van 1.8m die er niet kon in rechtstaan.
We bezoeken het
Aberconwy House een patriciërs woning gebouwd rond 1420. In 1934 schonk de toenmalige eigenaar het huisje en de inboedel aan de National Trust en bij die inboedel hoorde ook een paar huisgeesten maar die gaven niet thuis tijdens ons bezoek.
Conwy was oorspronkelijk alleen bereikbaar via het water tot in de 19e eeuw een eerste
suspension brug gebouwd werd door Thomas Telford, een Schots ingenieur en gerenommeerd wegen, bruggen en kanalen bouwer. Mooi kunstwerk, helemaal in harmonie gebouwd met de
stadswallen en de burcht, vandaag enkel voor voetgangers toegankelijk en beheert door de National Trust. Nog een wandeling over de goed bewaarde stadsmuren en dan pikt de bus ons op om terug te keren naar het hotel. Rond 18h klaart de hemel op en komt de
zon er dan toch nog doorheen. Too little too late om nog veel effect te hebben.
Wie na gisteravond op zon en blauwe lucht gerekend had komt bedrogen uit. Het regent. Jammer want uitgerekend vandaag gaan we met een
treintje in Llanberis naar de hoogste top van Wales, Mount Snowdon 1085m.
Ondanks het slechte weer is er veel volk. Heel wat wandelaars staan klaar voor een voettocht naar de top, een hoogteverschil van 960m en een behoorlijk steile weg. Wij nemen het treintje.
Dat werd aangelegd einde 19e eeuw en ging na een valse start in 1896, een jaar later definitief open en is nog steeds operationeel. Diesel en stoom locomotiefjes duwen een enkele wagon de berg op over een afstand van 8km. Het ganse traject heen en terug is 2h30 waarvan 30minuten om boven van het uitzicht te genieten. Het is een populaire bedoening want ons treintje zit propvol en je ervaart hoe
sardientjes zich moeten voelen. De folder vertelt dat bij goed weer de kust van Ierland te zien is, maar wij zijn al blij dat we boven het treintje en de cafetaria kunnen zien in de
laaghangende bewolking. Daarbij staat er een nijdige wind die er mede voor zorgt dat de selfies op de top verbazend snel worden genomen. Niet verwonderlijk dat Edmond Hilary zich hier kwam voorbereiden voor zijn expeditie naar de Mount Everest.
Terug beneden wandelen we naar het nabijgelegen
Victoria hotel voor een
afternoon tea, een beetje vroeger dan dat gebruikelijk is, want voor ons is dat de lunch. Heel uitgebreid en heel lekker trouwens.
Op weg naar Caernarfon maken we een stop in het dorpje Bedgelert wat in het Welsh betekent Gelert’s Graf mogelijk een verwijzing naar de legende van de trouwe hond die de baby moet beschermen en ten onrechte en zonder nadenken door zijn baasje wordt omgebracht omdat het er op lijkt dat de hond de baby heeft aangevallen. Maar hier hebben ze er een extra toeristische attractie van gemaakt in de vorm van een (leeg) graf met gedenksteen en een eindje verder met een
bronzen beeld van een grote hond.
Mooi dorpje overigens dat het duidelijk goed doet bij de toeristen.
Caernarfon Castle, Unesco Werelderfgoed, prachtige burcht gebouwd door Edward I om zijn verovering van Wales te bezegelen en de plek waar Koningin Elizabeth II haar zoon Charles tot Prince of Wales benoemde.
En ook vandaag eindigen we de dag met zon en blauwe lucht na 18h.
Het regent niet, hier en daar is zelfs wat blauwe lucht te zien en een
regenboog geeft uitzicht op een mooie dag. En dat treft want we gaan vandaag naar het eiland Anglesey aan de noord-west kust van Wales en gescheiden van het vasteland door de Menai Strait. Twee bruggen verbinden het eiland de Menai Suspension Bridge van Thomas Telford van 1826 en de Britannia Bridge van 1970.
Onze eerste stop is aan het dorpje met de langste naam in Europa (poging tot uitspraak op eigen risico) :
Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch en dat wil zoveel zeggen als ”De kerk van de heilige Maria in de luwte van witte hazelbomen bij de draaikolk bij Sint Tysilio's rode grot.” Om praktische redenen wordt het afgekort tot Llanfairpwll onder Welshmen en ook dat is amper uit te spreken. Ondertussen is de naam een attractie en doet het toeristen stoppen in het dorp.
In het stadje Menai Bridge vinden we Plas Cadnant een historisch
landgoed uit de 19e eeuw. In 1990 werd het aangekocht door de huidige eigenaar, Anthony Tavernor die de tuin zijn oude luister teruggaf. In december 2015 veroorzaakte een stortvloed veel schade en sedert januari zijn er herstellingswerken aan de gang. Anthony Tavernor is overduidelijk een man met heel groene vingers.
Dan rijden we naar Beaumaris, een van de vestingsteden van Edward I, een kuststadje met (alweer) een
prachtige burcht.
Onze laatste stop is in Llandudno een Victoriaanse badplaats in het Noorden van Wales. Het heeft een prominente landtong in kalksteen, de
Great Orme 207m hoog.
Er leven een 200tal kasjmier geiten, afstammelingen van het paar dat de Shah van Persia schonk aan Queen Victoria in 1837. Het Royal Welsh regiment mag een exemplaar kiezen als mascotte met de rang van lance corporal.
Wij gaan naar de top met de
Great Orme Tramway een beetje gelijkaardig wat ze in San Francisco hebben.
Prachtig panorama heb je van op de top.
Terug beneden hebben we nog wat tijd om wat rond te lummelen in het stadje op de promenade langs het mooie zandstrand en een terrasje mee te pikken.
We verlaten Wales vandaag en brengen nog een bezoek aan Llangollen en meer bepaald aan het huis van de
Ladies van Llangollen. Twee dames uit de Irish upper class Eleanor Charlotte Butler en Sarah Ponsonby, die er voor kozen om niet uitgehuwelijkt te worden en samen te leven.
Hun relatie choqueerde en fascineerde tegelijkertijd hun tijdgenoten. Voor de inwoners van Llangollen waren zij eenvoudig ”de ladies”. Maar uiteindelijk raakten zij bekend in heel Engeland en kregen zij bezoek van schrijvers en invloedrijke mensen, zoals Lord Byron, Sir Walter Scott en de Duke of Wellington. Zij leefden 50 jaar samen en liggen begraven in Llangollen.
Voor dat spoorwegen het transport grotendeels overnamen, werden kanalen gegraven om steenkool en goederen op een snelle en goedkope manier te transporteren. Vandaag worden die kanalen enkel nog gebruikt voor toerisme en wij gaan varen op het
Llangolen kanaal. Vroeger werden ze voortgetrokken door een paard nu zijn die smalle schuiten gemotoriseerd. Volgens de schipper raak je tot in London met zo een schip al ben je allicht 6 weken onderweg.
We rijden nu recht naar Coventry dat in 1940 vernield werd door een Duits bombardement. Ook de
Kathedraal uit de 14e eeuw werd daarbij verwoest. De nieuwe kathedraal werd gebouwd naast de ruïnes van de oude die behouden bleven als monument. Coventry profileert zich als
stad van Verzoening. Wij hebben pech want de kathedraal is gesloten voor bezoekers omdat er een eredienst in plaats vind.
Laaste dag, vandaag gaan we terug naar huis via de Chunnel. Mooie reis, Wales is een ontdekking waard, het grillige weer moet men er bij nemen.
